Bij de ingang van het museum staat een grote kerstboom. Ik kijk er vol verwondering naar. Er hangen drie rode kerstballen en een paarse slinger die zijn beste tijd heeft gehad. Het is doodstil, er zijn geen andere bezoekers in het museum. Achter de deur bevindt zich met een glas omgeven kaartjesloket waar ik tot mijn opluchting een dame zie zitten, gedeeltelijk verborgen achter een computer. Ik geef haar 500 SOM. Een kaartje voor het museum kost 120 SOM. Dit is ongeveer 1 euro en 70 cent. Ze heeft geen wisselgeld ter beschikking en vraagt of ze dit na afloop van mij museumbezoek kan geven. Het Kyrgyz museum of Fine Arts is gevestigd midden in het centrum van Bishkek. Het is een groot gebouw uit de Sovjettijd: massief en eentonig. Afgebladderde muren, krakende houten traptreden. Het gebouw is duidelijk toe aan een stevige renovatie. Het ruikt een beetje muffig in het museum, maar dat geeft eigenlijk wel extra sfeer. Bovenaan de trap word ik vriendelijk ontvangen door een oude dame. Ze is klein, loopt een beetje voorovergebogen. Haar kledingstuk valt op. Ze heeft een soort peignoir aan. Op haar versleten sloffen loopt ze voor mij door een lange, betegelde gang. Ze zegt iets in het Russisch tegen mij wat ik niet begrijp. Ik volg haar niet wetend waar dit naartoe zal leiden. Voor een grote zaal blijft ze staan en wijst met haar vinger omhoog. “Oude tapijten”, zeg ik. Ze kijkt mij een beetje vreemd aan. Door een glazen muur gluur ik de zaal rond. Het is ruim en licht. Het museum beschikt over een verzameling van shyrdaks (vilten tapijten) en andere traditionele ambachten. De collectie die hier hangt telt vele kunstwerken: schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerken, voorbeelden van traditionele decoratieve en toegepaste kunst van zowel bekende als onbekende Russische en Kirgizische schilders. Tevens hangt hier een verzameling van linosneden gebaseerd op de Manas epos van Hertzen. Manas is de naam van de epische held in Kirgizië. Ik duw de deur open en loop naar binnen. Op een oude kapotte stoel zie ik een dame slapen. Ze snurkt zachtjes. Dit is waarschijnlijk haar manier van toezicht houden. Ik wil haar niet wakker maken en loop heel zachtjes op mijn Uggs door de zaal. Het is koud in het museum. Desalniettemin vermaak ik me uitstekend. Ik voel me als Alice in Wonderland. De schilderijen die hier hangen zijn onwerkelijk mooi. Mijn aandacht word getrokken door een zelfportret van een onbekende Russische schilder. Het is werkelijk een adembenemend portret. Een meesterwerk. De schilder is gekleed in het zwart. Hij houdt een verfpalet vast in zijn linkerhand en een kwast in zijn rechterhand. Voor hem staat een schildersezel. Het licht valt betoverend op zijn gezicht. Ik ben verliefd. Wie is deze mysterieuze vreemdeling? Vastberaden om te weten wie deze schilder is besluit ik om op zoek te gaan naar de oude dame. Wellicht kan zij mij meer vertellen over dit schilderij of in ieder geval wie hij is. Desnoods met handen en voeten. Ik tref haar aan op de gang. Net als haar collega ligt ze te slapen op een stoel. Ik loop terug naar de zaal en maak met mijn iPhone een foto van het schilderij. Hoewel je hier geen foto’s mag maken doe ik dit toch. Niemand die dit ziet. Hopelijk kan iemand mij naderhand vertellen wie deze onbekende schilder is. Na een paar uur rond gestruind te hebben door het museum loop ik terug naar beneden. Ik kijk nog even achterom en hoor de oude dame kreunen. Ze draait zich om, maakt nog wat geluidjes en slaapt verder. De dame achter het kaartjesloket komt naar mij toe lopen. Ze overhandigd mij het wisselgeld. Ik zeg tegen haar dat ze dit mag houden. “Het museum kan dit goed gebruiken”. Ze knikt en lacht vriendelijk. Vlak bij de uitgang staat een houten tafel. Er ligt een gastenboek. Ik blader er doorheen en zie een naam staan in het Chinees en één in het Russisch. De laatste bezoekers die in het museum zijn geweest is twee weken geleden. Ik schrijf mijn naam er ook bij. Hopelijk ben ik niet de laatste.
